In deze rubriek worden foto’s, filmpjes, gedichten, verhalen en meer verzameld met betrekking tot rouw- en verliesverwerking. Heeft u iets te delen? Stuur het dan gerust door naar info@hartvoorrouw.nl.
Augustus 2018
Tijdens mijn wandeling naar het strand ontmoet ik een echtpaar dat ik ken. We hebben elkaar al een tijd niet gezien.
De vrouw maakt een opmerking over mijn hoed en refereert aan die van haar. Ik zie dat er onder haar hoed een sjaaltje zit dat haar kale hoofd beschermt.
In de zomerzon kletsen we over van alles, ze maakt nogmaals een opmerking over haar hoed. Ik voel me hierdoor uitgenodigd om te vragen wat haar mankeert.
Agressieve borstkanker, ze heeft nog 2 chemo’s te gaan. Daarna worden haar borsten verwijdert.
We praten over de impact die dit heeft op haar leven en dat van hun gezin. Hoe 2 pubers hun weg vinden in de zorg voor/om hun moeder en hun eigen pad bewandelen. Hoe haar man zich naar huis spoed van zijn werk in het buitenland als zij hem nodig heeft.
Ik zie een vrouw die in het NU wil leven, stap voor stap haar leven opnieuw vorm probeert te geven, zich aanpast aan elke verandering.
Ik zie haar en denk ook aan alle andere vrouwen en mannen die leven met een ziekte.
Ik voel compassie en respect.
Van een moeder die haar kindje verloor ontving ik dit gedicht, met haar toestemming deel ik het op mijn site.
Gabriel
Jij bent de liefde
Die al bij me is
Maar ik nooit zal kennen
Jij bent voordat je hier was
Weggegaan
Als een zuchtje wind
Streelde je mijn wang
Stelde me gerust
Je zei me
Dat dit is wat jij wilde
Dat dit precies zo klopt
De pijn van mijn verlangen
Ligt somber in mijn schoot
Mijn armen vol van leegte
Mijn liefde doelloos
Maar alom
Mijn waarom
wordt nooit beantwoord
Mijn aandacht
Kent geen focus meer
Waar kan ik jou nog vinden
Waar is jouw zachte stem
Als ik jou blijf zoeken
Weet ik
Ik vind je nooit
Als ik mijn liefde voel
Mijn zere hart zacht troost
Daar wel zal jij aanwezig zijn
In de stilte tussen ons
In de ruimte van het niets
Ik houd mij in m’n armen
Ik klem mij aan mijn borst
Ik troost mijn volle leegte
Ik breng mij zachtjes thuis
Daar waar ik jou zal zien
Mijn liefde, mijn zoon
Je mama
Van Zinnige Verhalen,© 2016 Zinnige Verhalen, ontving ik de volgende verhalen, te mooi om niet te delen:
Het verhaal van het potlood.
Een jongen keek toe hoe zijn oma een brief schreef. Nieuwsgierig vroeg hij: “Oma, schrijf je een verhaal over ons? Of over mij misschien?”
Z’n grootmoeder antwoordde de jongen: “Dat klopt, ik schrijf over jou. Maar veel belangrijker dan de woorden is het potlood waarmee ik schrijf.
Ik hoop van harte dat als jij groot bent, dat je zo wordt als dit potlood.”
Een beetje bedenkelijk keek de jongen naar het potlood. Daar was toch echt niets bijzonders aan te ontdekken! Daarom vroeg hij: “”Oma, dat is toch een gewoon potlood zoals alle ander, of niet?”
“Dat is maar de vraag, hoe je naar de dingen kijkt, m’n jongen,” antwoordde z’n grootmoeder glimlachend. “Weet je, dit potlood heeft vijf eigenschappen. En wanneer het je lukt om je deze eigenschappen eigen te maken, dan zul je een mens zijn die in vrede met de wereld leeft.
Het verhaal
De verhalenverteller had aangekondigd dat hij die avond een bijzonder verhaal zou vertellen.
De mensen die al vaker naar zijn verhalen luisterden, kwamen bij elkaar en gingen in een kring zitten. Ook de verhalenverteller nam plaats in de kring. Hij had een bloem in zijn hand ….
Toen iedereen er was zei hij tegen zijn buurman: “Ik geef je deze bloem, ruik haar, voel haar, schenk haar al je aandacht en geef haar dan verder aan degene die naast je zit en vraag hem of haar hetzelfde te doen wat ik je heb gezegd.”
Hij reikte de bloem aan zijn buurman. Het werd stil in de kring en in die stilte ging de bloem van hand tot hand, van hart tot hart, de hele kring rond, totdat zij terecht kwam bij de laatste; deze gaf haar terug aan de verhalenverteller. Na een moment waaruit de tijd ontweken scheen, zei hij: “Het verhaal is rond gegaan, het is niet van mij, het is van niemand, het is van iedereen.”
Rouwland
Er zijn geen grenzen
aan het land van rouw
geen pad loopt er doorheen
niets wijst je daar de weg
je zoekt
een plek om stil te staan
Er zijn geen vragen
aan het land van rouw
geen antwoord zul je vinden
niets schrijft de rituelen voor
je vindt
de kracht om te doorstaan
Er zijn geen klokken
in het land van rouw
geen voorgeschreven tijd
niets dwingt je daar vooruit
je neemt
de tijd om door te gaan
© Marijke van Geest
Uit: Geestgrond
ISBN: 9 789402 111224
Met dank aan de ‘Verhalenmail’:
Picknick met God
Er was eens een kleine jongen die God wilde ontmoeten. Hij wist wel dat het een verre reis zou worden om bij God te komen, dus pakte hij zijn kleine koffer en stopte die vol met koekjes en pakjes sap. Zo ging hij op weg. Hij was nog maar langs drie grote flats gegaan, toen hij een oude vrouw zag. Ze zat op een bank in het park en staarde zo’n beetje naar de duiven. De jongen ging naast haar zitten en deed zijn koffer open. Hij wilde wat drinken, maar toen hij net een slok wilde nemen, merkte hij dat de vrouw er erg hongerig uitzag. Daarom bood hij haar een koekje aan. Zij nam het dankbaar van hem aan en glimlachte naar hem. Haar glimlach was zo intens mooi, dat hij het nog eens wilde zien en daarom gaf hij haar ook een pakje sap.
Opnieuw schonk zij hem haar glimlach. De jongen was helemaal vertederd en verrukt!
Zo zaten ze daar de hele middag, aten en glimlachten, maar er werd geen woord gesproken.
Toen het begon te schemeren voelde de jongen zich moe worden. Hij stond op om naar huis te gaan. Maar na een paar stappen draaide hij zich om, rende terug naar de oude vrouw en omhelsde haar heel stevig. En zij schonk hem een stralende glimlach.
Toen de jongen even later thuis kwam, verbaasde zijn moeder zich over de vreugde die op zijn gezicht lag en zij vroeg: “Wat heb je vandaag gedaan dat je zo blij bent?” En hij antwoordde: “Ik heb met God gepicknickt.” Nog voordat zijn moeder nog verder kon vragen zei hij: “En weet je, zij had de mooiste glimlach die ik ooit gezien heb!” Intussen was ook de oude vrouw stralend van vreugde thuisgekomen. Haar zoon was verbluft toen hij die vredige uitdrukking op haar gezicht waarnam.
Hij vroeg: “Moeder, wat heb je vandaag beleefd, wat heeft je zo gelukkig gemaakt?” Zij antwoordde: “Ik heb in het park koekjes gegeten met God.” En voordat haar zoon nog iets kon zeggen, vervolgde ze: “En weet je, hij is veel jonger dan ik dacht!”
The fault in our stars – Een weeffout in onze sterren
Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.
Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: An Imperial Affliction van Peter Van Houten, een roman over een ziek meisje, die midden in een zin eindigt. Samen besluiten ze op zoek te gaan naar Peter Van Houten om hem te vragen hoe het de personages vergaat nadat het boek is opgehouden. De tocht leidt hen naar Amsterdam, waar de schrijver als een kluizenaar leeft. Hij is in niets wat ze zich van hem hebben voorgesteld. En hun leven neemt een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.
Geen enkele samenvatting kan recht doen aan de kracht van deze roman. John Green heeft een meesterwerk geschreven dat door merg en been gaat, dat kracht geeft en vernietigt, dat ieder dankbaar maakt dat hij lééft.
Zowel het boek als de film hebben indruk op me gemaakt.
De kleine boom
Aan de rand van het bos stond een kleine, jonge boom in het midden van een groep van andere bomen. De zon fonkelde maar haar stralen bereikten door al die bladeren amper zijn takken.
Een paar meter naast hem stond een grote, oude boom met een dikke stam. Zijn bladeren waren donkergroen en zijn hoogste en langste takken reikten tot in de andere bomen. De kleine boom keek vanuit de grond omhoog en zijn ogen werden groter en groter totdat hij zich steeds meer moest buigen om de top van de oude boom te kunnen zien.
“Wow!“ fluisterde de kleine boom prijzend, „wat een grote, oude, reusachtige boom!“ Hij draaide zich een beetje naar hem toe en zei vol ontzag: “Je bent behoorlijk groot…”
De grote boom opende rustig zijn ogen en antwoordde met een diepe, brommerige stem: “Het is toch niet belangrijk hoe groot je bent, maar hoe groot je wilt worden.“
Verschrikt zei de kleine boom: “Ja, natuurlijk. Jij bent al groot en oud!“ “Het is niet belangrijk hoe oud je bent, maar hoe wijs je wilt worden.“
De kleine boom kneep zijn ogen samen en zei verlegen: “Ik krijg zo weinig zon hier, misschien kan ik niet eens zo groot worden?“
“Het is niet belangrijk wat je ervan belet maar hoe jij datgene vindt wat je laat groeien.“
De kleine boom begon te piekeren. Hij was zo in zijn gedachten verzonken dat hij vergat zijn takken overeind te zetten en met de bladeren te zwaaien.
De grote oude boom keek bedachtzaam naar de kleine boom en sprak tot hem met zijn diepe, brommige stem: “Kijk, het is niet belangrijk wat je denkt, het gaat erom hoe je ermee omgaat… en dan zal zelfs de kleinste zonnestraal leiden tot groei.“
Nadat de kleine boom dat had gehoord hief hij trots zijn takken, zwaaide met zijn bladeren in de dunne zonnestralen en zoog met plezier het water uit de grond in de stille overtuiging dat hij zo groot en wijs kon worden als hij wilde.
Met dank aan Verhalenmail,
http://www.zinnigeverhalen.nl/
Zee – Toon Hermans
Ik wil alleen zijn met de zee,
ik wil alleen zijn met het strand,
ik wil mijn ziel wat laten varen,
niet mijn lijf en mijn verstand.
Ik wil gewoon een beetje dromen
rond de dingen die ik voel
en de zee, ik weet het zeker,
dat ze weet wat ik bedoel.
Ik wil alleen zijn met de golven,
‘k wil alleen zijn met de lucht,
ik wil luist’ren naar mijn adem,
ik wil luisteren naar mijn zucht.
Ik wil luisteren naar mijn zwijgen,
daarna zal ik verder gaan
en de zee, ik weet het zeker,
zal mijn zwijgen wel verstaan
“Rouwen is de pijn nemen, er niet niet voor weglopen. Contact maken met het verlies en op een diep niveau voelen hoe zeer het doet.
bron: Kind van de toekomst, verhalen over de impact van het verlies van een baby door Kathy Beckers-Mansell.”
Quotes dr. Elisabeth Kübler-Ross:
“The opinion which other people have of you, is their problem, not yours!”
“There are no mistakes, no coincidences. All events are blessings given to us to learn from.”
Jij bent de moeite waard!
Je bent goed zoals je bent
Je hoeft niet perfect te zijn
Jezelf op te zwepen.
Laat je hart spreken, je liefde stromen
verwarm jezelf
je bent het waard.
Jij bent de moeite waard.
Laat je emotie stromen
als een beek die niet te dammen is.
Wat houd je tegen
om te voelen wat je voelt
wat je verwart, ontstemt,
wat je beroert en beklemt.
Jij bent de moeite waard
Je bent waardevol,
liefdevol.
Deel uit, maar vergeet niet
jij mag jezelf koesteren omdat je
uniek bent,
jij maakt het verschil.
Jij bent de moeite waard
Je hoeft niet perfect te zijn
zoals jij is er maar één.
Geef jezelf een kans om fouten
te mogen maken,
strijk liefdevol over je hart
Je bent goed
Jij bent de moeite waard!
bron: Isabelle Hofstra
www.harttothart.nl
Een onderwijzeres onderwees haar klas over de gevolgen van pesten.
Ze gaf hen de volgende opdracht. Ze gaf alle kinderen in de klas een stuk papier en zei hen het te verfomfaaien, het te verkreukelen, er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er echt een puinhoop van te maken, maar het niet te verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden… hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen.
Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde en het weer glad te strijken. Ze liet hen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden. Toen zei ze de klas dat ze het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden. Maar hoe vaak ze ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad in de vorige gladde staat terug te krijgen.
Ze wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden ze te repareren. Dat is wat er gebeurt als een kind een ander kind pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven. Mensen van 80 kunnen nu nog navertellen hoe ze op de lagere school gepest werden. De kreukels gingen er niet meer uit.
Twee wolven
Ergens hier ver vandaan leeft een oude indiaan. Elke dag leert hij zijn kleinzoon lessen over het leven. Zo ook vandaag.
“Binnen in me is een gevecht gaande”, zegt hij tegen de jongen. “Het is een afschuwelijk gevecht tussen twee wolven. De ene wolf is slecht – hij bestaat uit woede, jaloezie, hebzucht, verwaandheid, schuld, wrok, leugens, valse trots, en superioriteit. De andere wolf is goed – hij is blijdschap, vrede, liefde, hoop, kalmte, vriendelijkheid, en vrijgevigheid. Binnen in jou is dezelfde strijd aan de gang en datzelfde geldt voor ieder mens.”
De jongen denkt daar even over na en vraagt dan aan zijn grootvader: “Welke wolf zal het gevecht winnen?” De oude man glimlacht en antwoordt: “Degene die je voedt.”
Bron: verhalen mail, http://www.zinnigeverhalen.nl
Hart voor rouw 